Nieuwe specialiteit van de politie: kinderen doodrijden – Wanneer Houdt de Waanzin Op? Voorrang? Geen recht op onvoorzichtigheid (opinie)
De Provinciestraat in Antwerpen. Vandaag geen gewone straat, maar een plaats van onuitsprekelijk verdriet, van verscheurde onschuld. Hier ligt het leven van een 9-jarige jongen, een kind uit de Joodse gemeenschap, in het bloed gesmeerd. En de dader? Een politiepatrouille, zogenaamd “prioritair” onderweg. Prioriteit? Voor wie? Voor wat?
De berichten komen binnen, gestript van elke menselijkheid door bureaucratische taal: “prioritair onderweg”, “verdere onderzoek zal uitwijzen”, “omstandigheden moeten blijken”. Hoe durven ze? Een kind is dood! Gereden door degenen die gezworen hebben onze kinderen te beschermen! Dit is geen “ongeval” waar we rustig op “onderzoek” kunnen wachten. Dit is een monumentale, bloedstollende mislukking. Een falen dat een naam heeft: roekeloosheid onder het mom van urgentie.
De politiezone Minos zal “vaststellingen doen”? Wat valt er nog vast te stellen dat niet met het blote oog zichtbaar is? Een kind is dood! Gedood door een voertuig van de staat, bestuurd door dienaren van de wet. Dit is geen verkeersongeluk – dit is bijna staatsterreur op microniveau. Het is de logische, gruwelijke uitkomst van een cultuur waarin blauwe lichten en sirenes een vrijbrief lijken te zijn voor een totale minachting van de meest elementaire verkeersregels, vooral daar waar kwetsbaarheid het grootst is: bij een school!
Waar is de reflex om, juist bij een school, juist in een woonwijk, extreem voorzichtig te zijn? Waar is het besef dat een “prioritaire rit” nooit het recht geeft om andere levens, laat staan dat van een kind, als bijzaak te beschouwen? Had de sirene het geluid van schreeuwende kinderen overstemd? Reed de wagen te snel voor de omgeving? Zag de bestuurder het kind niet? Elk van deze vragen is een aanklacht. Elk niet-gegeven antwoord is een schande.
Dit is geen alleenstaand geval. Het is een symptoom. Een symptoom van een politiekorps dat steeds vaker lijkt te opereren alsof de straat van hen alleen is. Een korps waar verantwoordingsplicht verdampt in rookgordijnen van “intern onderzoek”. Een korps waar het woord “prioriteit” misbruikt wordt om weg te kijken van schuld.
De ouders van dit kind hebben vandaag het ergste nieuws gekregen dat een ouder kan krijgen. Hun zoon keerde nooit terug van school. En degenen die verantwoordelijk zijn? Zij keren waarschijnlijk, na wat papierwerk, morgen gewoon terug naar hun dienst. Waar is de gerechtigheid? Waar is de verontwaardiging?
Elk detail van dit “incident” moet openbaar. Snelheidsgegevens, beelden, getuigenverslagen. Geen interne doofpot, geen bescherming van collega’s.De bestuurder en eventuele bevelhebbers moeten zich persoonlijk verantwoorden, niet alleen disciplinair, maar mogelijk strafrechtelijk. “Ik volgde orders” is geen excuus voor dood door schuld. Prioritaire ritten in de bebouwde kom, zeker in schoolomgevingen en woonwijken, moeten aan extreem strenge snelheidsbeperkingen en voorzorgsmaatregelen gebonden zijn. Een sirene is geen onschendbaarheidsbewijs.Een mentaliteit waar het besef centraal staat dat elke burger, elk kind, een onvervreemdbaar recht heeft op veiligheid, juist ook voor politievoertuigen. Beschermen begint bij niet doden. Dit is geen tragisch ongeluk. Dit is een schandaal. Dit is falen op het diepst denkbare niveau. Dit bloed kleeft aan de handen van die bestuurder, aan het korps dat hem liet rijden, en aan een systeem dat dit mogelijk maakt.
De sirenes moeten verstommen. De excuses moeten stoppen. En de verantwoordelijken moeten vallen. Nu. Voor deze jongen van 9 jaar die doodgereden is op een zebrapad. Voor elk kind dat nog veilig naar school moet kunnen. De straat is van ons allemaal, niet van de politie alleen.
Andy Vermaut +32499357495
PS. Kinderen doodrijden is uiteraard géén specialiteit, maar een onvergeeflijke tragedie die iedereen verscheurt. We moeten nog meer investeren in preventie, verkeersveiligheidscampagnes en gespecialiseerde training om levens te beschermen – vooral die van kinderen. Want één kind verliezen is er één te veel.
