Opiniestuk: Leefgoed’s verhuisdwang en de stille tragedie in onze samenleving

Vanuit de Westhoek, aan de andere kant van het land, kijk ik met groeiende verontwaardiging en verdriet naar het onrecht dat de bewoners van de Levelo-wijk in Laakdal wordt aangedaan. Woonmaatschappij Leefgoed dwingt deze mensen hun huizen te verlaten onder het mom van “plaatsmaken voor grotere gezinnen”, maar wat ze in werkelijkheid doen, is gezinnen verscheuren, gemeenschappen ontwrichten en levens verwoesten. Hun zogenaamde “begeleidingstraject” en schamele premie van 600 euro zijn een belediging voor de menselijke waardigheid. Als verre observator voel ik niet alleen woede over wat er in Laakdal gebeurt, maar ook een pijnlijke herkenning: gelijkaardige praktijken treffen ook onze gemeenschappen hier in de Westhoek. Dit is geen geïsoleerd drama, maar een symptoom van een zieke aanpak van sociale huisvesting die onze samenleving uitholt.

Gezinnen beroofd van hun warmte

Leefgoed rechtvaardigt deze gedwongen verhuizingen met een kille verwijzing naar gewijzigde regelgeving en de woonnood van grotere gezinnen. Maar laten we dit duidelijk stellen: hun beleid breekt gezinnen. In Levelo wonen mensen wier huizen bruisen van leven – grootouders die hun kleinkinderen ontvangen, ouders die hun kinderen verwelkomen voor logeerpartijtjes, families die samenkomen voor momenten van warmte en verbondenheid. Door deze mensen te verplichten naar kleinere woningen met minder slaapkamers te verhuizen, snijdt Leefgoed deze banden genadeloos door. Geen kleinkinderen meer die blijven slapen, geen familiefeesten meer in de vertrouwde woonkamer. Dit is geen vooruitgang, maar een aanslag op het fundament van onze samenleving: het gezin. En hier in de Westhoek zien we hetzelfde: mensen die hun thuis verliezen, hun sociale netwerken verscheurd, hun levens gereduceerd tot een administratieve oefening. Hoe durven woonmaatschappijen zoals Leefgoed dit als “noodzakelijk” bestempelen?

Een premie die spot met menselijk leed

Leefgoed’s aanbod van een verhuiskostenvergoeding van 600 euro is niet alleen ontoereikend, het is ronduit beschamend. Wie gedwongen wordt naar een kleinere woning te verhuizen, staat voor enorme kosten. Meubels die niet passen – de eettafel waaraan generaties hebben gegeten, de kast vol herinneringen – moeten worden verkocht, weggegooid of vervangen door kleinere alternatieven. Een nieuwe zetel, een kleiner bed, een compacte tafel: dat kost duizenden euro’s, geen 600. En wat met de emotionele tol? Een huis is meer dan muren; het is een plek waar levens zijn geleefd, waar kinderen zijn opgegroeid, waar herinneringen zijn geweven. Geen premie kan dat verlies goedmaken. Hier in de Westhoek horen we dezelfde verhalen: mensen die hun thuis moeten verlaten en met een schijntje worden afgescheept, terwijl hun wereld instort. Leefgoed’s “tegemoetkoming” is een cynische spot met het leed van deze mensen.

Loze beloftes en ontwortelde gemeenschappen

Leefgoed schermt met een “uitgebreid begeleidingstraject” en de belofte dat bewoners in de buurt kunnen blijven, bijvoorbeeld in het nieuwbouwproject De Korenbloem. Maar wie gelooft deze holle woorden nog? Een verhuizing is niet zomaar een kwestie van een nieuwe woning. Het is het verlies van een gemeenschap, van buren die vrienden werden, van straten die vertrouwd aanvoelen. In Levelo dreigen mensen hun sociale netwerk te verliezen, hun ankerpunten in het leven. En wat met hun specifieke noden? Een tuintje voor de één, nabijheid van bevriende buren voor de ander – kan Leefgoed écht garanderen dat iedereen een passende woning vindt in Laakdal? Of is dit slechts een zoethoudertje om protest te smoren? In de Westhoek zien we dezelfde vage beloftes: mensen worden verplaatst alsof ze pionnen zijn, zonder rekening te houden met de menselijke kost. Leefgoed’s vroege aankondiging – een jaar voor de eerste verhuizingen – voelt niet als empathie, maar als een koude strategie om verzet te breken.

Een ziekte in ons systeem

Wat in Levelo gebeurt, is geen alleenstaand geval. Hier in de Westhoek worden mensen eveneens uit hun huizen gedwongen, hun gemeenschappen verscheurd onder gelijkaardige voorwendselen. Dit wijst op een dieper probleem in hoe we sociale huisvesting benaderen. Waarom worden kwetsbare groepen tegen elkaar uitgespeeld? Waarom is er geen beleid dat zowel de huidige bewoners als nieuwe huurders respecteert? Leefgoed en andere woonmaatschappijen verschuilen zich achter “regelgeving” en “woonnood”, maar hun keuzes zijn niet neutraal. Ze reduceren mensen tot nummers, gezinnen tot statistieken, levens tot dossiers. Dit is geen sociale huisvesting, dit is sociale ontwrichting. Het is een beleid dat niet dient, maar schaadt.

Een oproep aan ons allemaal

Vanuit de Westhoek, ver van Laakdal, voel ik een diepe verbondenheid met de bewoners van Levelo. Hun strijd is onze strijd. Ik roep Leefgoed op om deze verhuisplannen onmiddellijk te schrappen en te zoeken naar oplossingen die de huidige bewoners in hun huizen laten, waar hun kleinkinderen kunnen blijven slapen, waar hun gezinnen intact blijven. Luister naar hun stemmen, erken hun rechten, en stop met het breken van harten onder het mom van bureaucratie.

Maar mijn oproep gaat verder. Aan iedereen in dit land: laat dit onrecht niet onopgemerkt passeren. Of je nu in Laakdal, de Westhoek of elders woont, dit raakt ons allemaal. Spreek je uit, steun de getroffen gemeenschappen, en eis dat sociale huisvesting weer gaat waar het om hoort te gaan: mensen een waardig thuis bieden, geen tranen en verlies. Als we toestaan dat gezinnen worden verscheurd en gemeenschappen worden ontworteld, verliezen we een stukje van wat ons mens maakt. Laten we samen vechten voor een rechtvaardigere toekomst.