“Rising Lion”: Israëls onvermijdelijke daad van zelfbehoud

Een schreeuw om bestaan

Toen bijna 100 Iraanse ballistische raketten deze week op Israëlische steden neerdaalden, was dat geen verrassing. Het was het sluitstuk van decennia waarin Teheran openlijk de vernietiging van de Joodse staat predikt. Operatie “Rising Lion” is géén escalatie, maar een daad van helderziend zelfbehoud. Een land dat wordt omringd door door Iran gefinancierde terreurproxy’s – van Hamas in Gaza tot Hezbollah in Libanon – heeft het morele recht om te voorkomen dat zijn belager nucleair wordt.

De nucleaire nachtmerrie

IDF-inlichtingen onthulden wat het Westen negeerde: Iran staat op de drempel van een kernwapen. Terwijl internationale sancties slap bleven, bouwde het regime in het geheim aan zijn “punt van geen terugkeer”. Stel u voor: een regime dat Israël “een kanker” noemt, met atoomraketten die Tel Aviv in acht minuten kunnen raken. Geen enkel soeverein volk zou die dreiging accepteren. Israël handelde niet uit avonturisme, maar uit existentiële noodzaak.

Precisie als morele verplichting

De eerste golf van “Rising Lion” was een militair meesterwerk: 200 gevechtsvliegtuigen vlogen 2000 km om uitsluitend militaire doelen te treffen. Contrasteert dit niet met Iran’s raketten op woonwijken. De eliminatie van vier terreurarchitecten – waaronder luchtmachtcommandant Hajizadeh (regisseur van de 2024-aanvallen) – toont Israëls inzet voor minimale escalatie. Zelfs in zelfverdediging kiest de IDF chirurgische precisie boven collectieve straf.

Het Westen’s Schandelijke Stilte

Waar blijft de verontwaardiging over Iraanse agressie? Terwijl Israël burgerdoden voorkwam, schoot Teheran doelbewust op woonblokken. Toch horen we geen VN-resoluties. Deze hypocrisie onthult een pijnlijke waarheid: Israël mag zich nooit verdedigen volgens de wereld, maar moet wel nucleaire vernietiging riskeren. “Rising Lion” is een les in soevereine verantwoordelijkheid: wie wacht op andermans toestemming om te overleven, pleegt zelfmoord.

Onze Kinderen of Hun Kernwapens

Critici zullen schreeuwen over “proportionaliteit”. Maar hoe “proportioneel” is het om een dreiging te negeren die generaties zal achtervolgen? De aanval op Natanz en Isfahan was geen keuze, maar een plicht jegens Israëlische baby’s die nooit onder een nucleaire dreiging mogen opgroeien. Elk verwoest centrifuge is een gewonnen levensjaar.

Waarom Steun Niet Vrijblijvend Kan Zijn

Operatie “Rising Lion” is geen eindpunt, maar een waarschuwing: Israël zal altijd ingrijpen als zijn levenslijn wordt bedreigd. Aan het Westen de keuze: achter Israëls recht op zelfverdediging staan, of toekijken hoe een terreurstaat atoommacht wordt. Wie nu aarzelt, schrijft het doodvonnis van de enige democratie in het Midden-Oosten.