Een beschermingsmaatregel kan een onzichtbare gevangenis worden.

28 september 2025

Een man uit een gemeente in de provincie Antwerpen vecht al jaren voor de zorg van zijn partner. Zijn strijd is er een van eenzaam verzet tegen een systeem dat bedoeld is om te beschermen, maar dat in de praktijk voelt als een onneembare vesting. Zijn persoonlijke verhaal legt de harde realiteit van de voorlopige bewindvoering bloot.

De dagelijkse realiteit van een zorgverlener

Zijn leven wordt beheerst door de gezondheid van zijn partner. Hij blijft dag en nacht bij haar, want als ze valt, kan ze niet alleen overeind komen. Ze verblijven al meer dan vijf jaar in het buitenland, vastgeketend aan hun huis omdat zijn partner het niet wil of kan verlaten en een opname in een lokale instelling te riskant is. Tegelijk stortte zijn back-upwoning in Antwerpen in, wat een catastrofale financiële put sloeg. De zorgen stapelen zich op, terwijl het vermogen van zijn partner exponentieel groeide – een schrijnende tegenstelling.

Een muur van onbegrip

Het plan om zijn partner over te plaatsen, een wens die hij sinds 2019 koestert, liep keer op keer vast. Een psychiater benaderen leverde niets op. De bewindvoerder blokkeerde de overdracht en een hoofdarts volgde dat bevel op. Zelfs een lichte hersenbloeding van zijn partner maakte geen verschil. De man had een periode zelf het bewind, maar ook toen lukte plaatsing in een rusthuis of psychiatrische afdeling niet.

Het gevoel alleen te staan

Hij deelt zijn verhaal om aandacht te vragen voor wat hij ‘slechte wil’ noemt. Hij voelt zich in de steek gelaten door het systeem. Familiebrieven tonen tegenstrijdige standpunten, en jaarverslagen van de bewindvoerder bleven uit ondanks herhaalde mailverzoeken. Hij vraagt zich af waarom verantwoordelijken betaald worden voor taken die ze niet uitvoeren. Zijn pogingen om in gesprek te gaan met de huidige bewindvoerder lopen telkens vast. “Een gewoon gesprekje met een tas koffie is niet meer aan de orde,” schrijft hij.

Een schreeuw om erkenning

Zijn frustratie is tastbaar. “Wanneer alle feiten onderworpen zijn aan de interpretatie van diegenen die ons nog nooit gesproken hebben en hier nog nooit geweest zijn, dan is het vijf na het uur van onze dood,” stelt hij. Voor hem heeft deze situatie niets meer met rechtsspraak te maken. Hij overweegt te stoppen met betalen en zijn vermogensstatus niet langer prijs te geven. Het is een wanhopige zet in een strijd die hij steeds meer als hopeloos ervaart.

Een man vecht voor de zorg van zijn partner, maar botst op een muur van bureaucratie. Zijn verhaal toont de schaduwkanten van een beschermingsmaatregel die autonomie wegneemt en frustratie zaait. Het roept een prangende vraag op: wie beschermt de echte beschermers wanneer het systeem faalt?