Een oproep tot vrede en gelijkheid in Israël-Palestina
15-12-2024
De noodzaak van vrede en vrijheid
Volgens Johan De Nys kan er geen vrede bestaan zonder vrijheid en verdraagzaamheid. Hij stelt dat de huidige situatie in Israël-Palestina, waarbij de Palestijnen onder een apartheidsregime leven, geen basis vormt voor duurzame vrede.
De realiteit in Israël-Palestina
Johan De Nys beschrijft de situatie in Israël-Palestina als een systeem waarin de Palestijnen geen gelijke rechten hebben als de Joodse bevolking. Hij noemt het voorbeeld van de Gazastrook, waar de Palestijnen onder een militair bewind leven en waar de Israëlische luchtmacht regelmatig bommen werpt.
De noodzaak van gelijkheid en verdraagzaamheid
Volgens Johan De Nys is het essentieel dat alle bewoners van Israël-Palestina, ongeacht hun afkomst of religie, gelijke rechten hebben. Hij stelt dat dit de enige manier is om duurzame vrede te bereiken.
Een democratische staat
Johan De Nys pleit voor een democratische staat waarin alle burgers gelijke rechten hebben, inclusief het recht op onderwijs, huisvesting, gezondheidszorg, water, stemrecht en recht op terugkeer.
Hoofdpunten:
- De noodzaak van vrede en vrijheid in Israël-Palestina
- De realiteit van het apartheidsregime in Israël-Palestina
- De noodzaak van gelijkheid en verdraagzaamheid voor duurzame vrede
- Het belang van een democratische staat met gelijke rechten voor alle burgers
Hieronder tref je het letterlijke opiniestuk van Johan De Nys.
In 2023 vond de 96ste IJzerbevevaart plaats met als titel: “Onze wapens voor Vrede: Vrijheid en Verdraagzaamheid”. De titel was controversieel, omdat ze de drie onlosmakelijke elementen van onze boodschap niet als drie gelijke op dezelfde hoogte naast elkaar zet, maar er lijkt een hiërarchie uit voort te vloeien. Vrijheid en Verdraagzaamheid als bouwstenen om daadwerkelijke Vrede te bereiken.
7 oktober aanstaande is het de trieste ‘eerste verjaardag’ van de niets ontziende Israëlische oorlog in de Gazastrook. 42.000 Palestijnen werden gedood, grotendeels burgerslachtoffers, in meerderheid vrouwen, kinderen en ouderen. Ziekenhuizen, scholen, vluchtelingenkampen, VN-gebouwen,… vormen de geliefkoosde doelwitten. Journalisten worden door Israëlische sluipschutters of precisieraketten uitgeschakeld in hetgeen tot op vandaag het meest dodelijke conflict is voor journalisten.
De roep om een staakt-het-vuren is er vanaf dag één, “cease fire now”, maar wordt opzij geschoven door de leiders in Tel Aviv en Washington. Staakt-het-vuren, een boodschap die iedereen met een klein beetje menselijkheid in zijn aderen zal steunen. Maar er is meer nodig om tot vrede, echte vrede, te komen dan enkel een ‘cease fire’. Geen vrede zonder vrijheid en verdraagzaamheid.
Vrede kan er pas komen als er een einde komt aan militaire bezetting, aan kolonisatie en discriminatie. Vrede kan er pas komen als iedere mens in Israël, Palestina (geef het land de naam die je wil, daar gaat het immers niet om) in vrijheid zichzelf kan zijn én als hij dezelfde rechten heeft als zijn andersgelovige buurman. Dat betekent het einde van het apartheidsregime en het einde van het waanzinnige idee om een zuiver Joodse staat op te richten in een land dat al eeuwen een mengelmoes van religies en volkeren is.
Israël wordt in de Westerse media voorgesteld als een democratisch land, maar het is enkel een (steeds verder afbrokkelende) democratie als je tot de juiste bevolkingsgroep behoort. Het is een apartheidsregime.
Voor de Palestijnen is er geen plaats binnen die Joodse democratie. Als Palestijn binnen het internationaal erkende Israël kom je er al bij al nog het best vanaf. Oké, je scholen zijn ondergefinancierd, je wijken worden verloederd door de overheid, je bent niet welkom in ieder dorp, maar je hebt stemrecht. Als Palestijn in Oost-Jeruzalem, internationaal erkend als Palestijnse Autoriteit, maar eenzijdig geannexeerd door Israël, mag je stemmen voor de gemeenteraadsverkiezingen, maar niet voor het Israëlische Parlement dat beweert jou te vertegenwoordigen. Je krijgt de toestemming om in je woning te blijven, zolang je de stad niet verlaat. Want eens verlaten, mag je niet terugkeren. Terwijl mensen uit New York op basis van één of ander Heilig Boek er zich wel mogen settelen onder het mom van ‘recht op terugkeer’. Woon je in de Westelijke Jordaanoever, dan val je onder het militaire bewind van de IDF, het Israëlisch leger. Je hangt af van de willekeur van de toevallige soldaat die tegenover je staat. En je kan maar hopen dat je huis niet plat gegooid wordt, om plaats te maken voor één of andere kolonist uit Sidney. Maar het kan erger. Je kan in het concentratiekamp Gazastrook leven, opgericht om de in 1948 door het Israëlisch leger verdreven Palestijnen uit Zuid-Israël in op te hokken. Met de regelmaat van de klok werp de Israëlische luchtmacht er wat bommen op, in hetgeen Tel Aviv ‘mowing the lawn’ noemt: het gras maaien. Om de gevangenen van Gaza te tonen dat Israël hen op elk ogenblik kan doen wat ze willen. En dan zijn er de miljoenen Palestijnen die in 1948 verjaagd werden naar Jordanië, Syrië en Libanon, vluchtelingen zonder recht op terugkeer naar hun huis.
In zo’n systeem kan geen vrede bestaan. Alleen als men de vrijheid heeft om zichzelf te zijn, Jood, Palestijn, Bedoeïen, Samaritaan, Druus,… ongeacht afkomst of religie, kan er vrede zijn. En alleen als er verdraagzaamheid is met dezelfde, en daarmee bedoel ik éxcact dezelfde, rechten voor alle bewoners, kan er vrede zijn. Met gelijk recht op onderwijs, huisvesting, gezondheidszorg, water, stemrecht én recht op terugkeer, ook voor de vluchtelingen uit 1948 zoals bepaald in Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Israël zal niet langer een Joodse staat zijn, maar het zal wel voor het eerst sinds haar oprichting in 1948 een democratische staat zijn.
Johan De Nys schreef dit stuk oorspronkelijk voor het tijdschrift van Aan De IJzer
